15 listopada mija rok od chwili, gdy Jaro przekroczywszy próg „Kundelka” ruszył w drogę do swojego nowego domu. Nasza wspólna przygoda zaczęła się od tego, że kilka tygodni wcześniej zaczęłam regularnie odwiedzać schronisko i powoli poznawać jego mieszkańców. Niewiele wcześniej odszedł mój 16-letni piesek, więc moim zamiarem było dać dom kolejnemu zwierzakowi. Początkowo nie myślałam, że będzie to Jarek. W pewnym momencie byłam już prawie zdecydowana, by adoptować Władzię (która i tak dołączyła do stada kilka miesięcy później, tworząc z Jarkiem zgrany duet). Jednak podczas kolejnych wizyt w „Kundelku” zaczęłam zauważać, że Jaro zaczyna mnie rozpoznawać, reaguje na moje wołanie oraz coraz chętniej daje się głaskać – i tak zaczęłam dojrzewać do decyzji o połączeniu naszych losów na stałe. Wreszcie przyjechałam do schroniska i wzięłam go na godzinny spacer, po którym już oficjalnie dokonał się proces adopcji.

Początki w domu nie były jednak kolorowe. Kilka razy zdarzyło się, że Jaro warczał i próbował atakować koty. Wydawało się, że ziściła się moja najgorsza obawa... Szczęśliwie dla wszystkich, po 2-3 tygodniach ta agresja Jara przeszła w obojętność, a w późniejszym czasie w akceptację. Czasami jeszcze próbował startować do okolicznych, nie-domowych kotów, ale to też już dawno minęło.

Przez pierwszy tydzień pobytu u siebie, Jarek w ogóle nie szczekał. Patrząc na jego bieganie po ogrodzie wydawało się, że nowy teren trochę go przeraża. Otwierał pyszczek (tak zachowuje się w stresie) i czujnie rozglądał się na wszystkie strony, spodziewając się zagrożenia. Gdy szliśmy na spacer, również był nerwowy; zobaczywszy biegnącą sarnę wpadał w przerażenie. Teraz jest dużo bardziej pewny siebie, sarny nie robią na nim wrażenia, w przeciwieństwie do ich bobków – niestety uważa je za kulinarną znakomitość... ;)

Jaruś wciąż preferuje tereny polne i łąkowe, a przebywanie w zgiełku miasta jest dla niego stresujące, ale radzi sobie. Przyzwyczaił się do jazdy samochodem, kilka razy podróżował też autobusem, a nawet odwiedził mieszkańców domu pomocy społecznej :)

Jarek to pies „z przeszłością”. Trafił do schroniska lękliwy i nienawykły do kontaktów z ludźmi, dlatego raczej nie będzie nigdy śmiałym i super towarzyskim psem - wciąż zachowuje duży dystans wobec osób, których dobrze nie zna. Ale to nie ma znaczenia. Ważne, że czuje się bezpieczny i kochany. Nasza więź wciąż się rozwija i jest bardzo pozytywnym doświadczeniem, a Jaro szczodrze okazuje mi swoje przywiązanie i ufność. Jest bardzo mądry i wspaniały, a codziennie rano i wieczorem, rytmicznie uderzając ogonem o podłoże wyciąga się brzuchem do góry i domaga się swojej porcji pieszczot. Gdy wracam do domu, merda ogonem jak szalony i z radością mnie wita. Bywa też psotny – pewnego dnia sforsował pokrywkę od brytfanny i pochwycił stygnącą pieczeń – zdążył zjeść połowę;).

Mogłabym jeszcze długo pisać o Jarku, ale napiszę tylko, że u niego bardzo dobrze. Chciałabym natomiast zachęcić do poznawania kundelkowych podopiecznych, nawiązywania z nimi relacji i oczywiście do adoptowania. W zwierzętach, także tych które spędzają w schronisku wiele lat lub wydają się „nieadopcyjne”, tkwi ogromny potencjał. Potrzeba tylko dać im szansę, a dadzą w zamian wszystko co mają, a to po wielokroć rekompensuje wysiłek związany z podjęciem się opieki nad pupilem. Historia Jarka jest jedną z tych, która pokazuje, że warto próbować, bo każdy schroniskowy zwierzak zasługuje na swojego człowieka i na własny dom. Każdemu życzę tak wspaniałego psiego lub kociego kompana, jakim dla mnie stał się Jaro, Pies przez duże „P”!